Özünde sen vardın cevahirimin.. Herşeyimin en ortasında.. Yağmurlarımda ıslanan, fırtınamda savrulan, güneşimde kavrulan, dinginliğimde can bulan sen.. Med cezirlerin arasında, yine dimdik ayakta sen.. Dizleri biraz daha tutmayan, yüreği azıcık daha kanayan, ama yine de etrafımdan kaybolmayan sen.. Acılarımı tadan, tatlılıklarımı bana bırakan.. Görmezden gelen serzenişlerimi.. Bazen haklı bazen haksız sitem edişlerimi.. Söz verircesine gözümün içine bakan, ama aynaymışçasına yaptıklarımı yapan.. Hatalarımın altını çizen ve yanılgılarımın üstünden geçen de sen.. İşin garip olanı vazgeçilmezken ben, vazgeçen de sen.. Unutulmaya yüz tutmuş şiirlerde anlatılan kadınsın sen.. O eskilerin sevdikleri gibi sevilen, inatla sevilmediğini iddia eden..Söylediklerim de değil söylemediklerimdeydi hissedilen zaten.. Bitti ne yazıktır anlatıldığına göre sevgi.. Demiştim sana en güzelidir insanın içinde kendisine yaşadığı.. Göstermeden görülmesi gereken.. Köprü kurmak gerek demiştim ya bir yüreğe bir yürekten.. Anlatamadım demek ki.. Ya da anlamadın.. Yazık oldu.. Bitti..
